Periodiek Jaargang 74 Nr 4
Voorwoord
De recent in het Vlaams regeerakkoord genomen beslissing om de bevoegdheid van de Vlaamse Planningscommissie voor artsen- en tandartsenopleiding breder te interpreteren deed heel wat reacties uitlokken. ‘Bloedbad dreigt!’, schreeuwde de ene. Op zijn minst illegaal gedrag navolgen de ander. ‘Waar leidt dat heen?’
Onze vereniging -sedert jaren beslagen in het opvolgen van dit dossier- kwam in alle sereniteit tot het in deze Periodiek opgenomen standpunt.
Daarover trouwens graag eerst een correctie bij het citeren van persberichten. Reeds op 19 september verwees ook een ander dan het eerder vermelde naar een tussenkomst van federaal parlementslid, Valerie Van Peel, die aan de hand van de meest recente cijfers van de Planningscommissie Medisch Aanbod, op het grote overaanbod aan specialisten in Franstalig België en meer nog in Brussel wees.
Daaruit bondig eerst de meest interessante cijfers.
• Berekend per Gemeenschap, en dus aansluitend bij de contingenteringsproblematiek. Het totaal aantal artsen in 2016 in de Franse Gemeenschap was 30 % hoger dan in de Vlaanderen. In onze publicatie in Periodiek in 2014 was dat cijfer 29 %.
• De cijfers per Gewest zijn bijkomend interessant omdat ze aantonen dat het Brussels Hoofdstedelijk Gewest een bastion is van specialisten.
Met deze nieuwe bevoegdheid zal de Vlaamse Planningscommissie de algemene Vlaamse zorgnoden bepalen. Op basis van deze bepalingen en niet langer enkel het federale advies, zal het aantal studenten dat toegelaten wordt tot de opleiding arts en tandarts worden vastgelegd. Na meer dan twintig jaar loyale opvolging van de federale wetgeving, in tegenstelling tot het Franstalig landsgedeelte, ondersteunt Vlaanderen zo de eis dat er een correcte verdeling van de Riziv-nummers tussen de gemeenschappen komt en de aflossing van het in het verleden opgebouwde overtal in de Franse Gemeenschap wordt gerealiseerd.
Dit wordt ‘de stok achter de deur’ waar Vlaanderen de federale overheid mee wil manen de wettelijkheid aan beide zijden van de taalgrens te doen eerbiedigen.
Vanzelfsprekend zal de Vlaamse regering erop moeten toezien dat de Vlaamse studenten in die overgangsperiode behoed worden voor rechtsonzekerheid. Daartoe wordt de federale minister voor Volksgezondheid op dezelfde wijze
aangesproken als hij/zij de vorige 20 jaar met succes door de Franstalige gemeenschapsminister werd onder druk gezet.
Voor het Vlaams Artsenverbond is dit de juiste politieke keuze. En een bijkomende reden om deze extrabevoegdheid te ondersteunen is trouwens ook dat dit een noodzakelijk instrument is voor een toekomstige autonome Vlaamse gezondheidszorg.
Dit gezegd zijnde mag een voorzitter dan toch even de teugels vieren. Het VAV symposium wordt -na het succes van het gebeuren op zich- goed en wel uitgeschreven voor een volgende Periodiek. De culturele activiteiten van 2019 zijn met uitzonderlijk grote deelnemersaantallen achter de rug. En … voor het meest vermaarde cultuurjaar 2020 rond ‘Jan van Eyck’ staan al enkele maanden 60 tickets in PDF op mijn computer gesaved voor een gegidst bezoek op 22 februari (22.02.2020). Alleen nog tweeën en nullen. En daar stopt het niet.
Er volgt immers eerst dus nog een jaarwisseling.
Toen het mij in de zestiger jaren duidelijk werd dat ik dat magisch getal ‘2000’ -zonder ongelukken- wel halen zou, keek ik daar echt begeesterd al naar uit. Ondertussen begint straks twintigtwintig (2020) en voor VAV betekent dat de start van de voorbereiding van het eeuwfeestjaar in 2022, 2 jaar later.
Laat ons dat samen nu al even overdenken, maar laat ons evenzeer genieten van een eindejaarsviering zoals elk van ons dat altijd weer opnieuw sedert ons bewust denken ergens in de 20ste eeuw gedroomd heeft. Met of zonder sneeuw.
Ik wens elk lid en al haar/zijn dierbaren een gelukkig Nieuwjaar 2020.
Van harte, tweeën en nullen.
Geert Debruyne, voorzitter
PERSBERICHT 07/10/2019
Reactie van Vlaamse Artsenverbond op het Vlaams Regeerakkoord m.b.t. de nieuwe bevoegdheid van de Vlaamse Planningscommissie inzake artsenopleiding
Zoals het Vlaams Artsensyndicaat (VAS) opmerkt is Vlaanderen door de zesde staatshervorming reeds bevoegd om subquota voor artsen vast te leggen.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Vlaamse regering reeds in april ll. een besluit goedkeurde om een Vlaamse Planningscommissie op te richten en dat in het huidig Vlaams regeerakkoord die oprichting aangekondigd wordt. In die commissie zal onderzocht worden in welke specialisaties tekorten en in welke overtallen aanwezig zijn en het is de bedoeling daaraan te verhelpen.
In de tekst van het regeerakkoord (p. 42), becommentarieerd door minister Ben Weyts, wordt aan die Vlaamse Planningscommissie nog een tweede bevoegdheid toegekend: het bepalen van de Vlaamse zorgnoden. “Op basis van deze adviezen zal het aantal studenten dat toegelaten wordt tot de opleiding arts en tandarts worden bepaald en niet langer enkel op basis van het federale advies dat Vlaanderen al twintig jaar als enige opvolgt.”
Dit citaat wordt evenwel voorafgegaan door een ander statement: “Wat de artsenquota betreft zijn we als Vlaamse gemeenschap inzake de RIZIV-nummers afhankelijk van de federale regering. We blijven als Vlaanderen eisen dat er een correcte verdeling van de RIZIV-nummers is tussen de gemeenschappen en er een aflossing komt van het in het verleden door de Franse Gemeenschap opgebouwde overtal.”
Die tweede functie van de Vlaamse Planningscommissie wordt dus gelezen als een stok achter de deur bij blijvend niet naleven van de artsenquota door de Frans Gemeenschap nu reeds meer dan twintig jaar.
Die bezorgdheid van de Vlaamse regering is niet onterecht. Op 26 april 2016 adviseerde de Federale Planningscommissie Medisch Aanbod om het tot op dat ogenblik geldend quotum 60 N/40 F om te buigen naar 56,5 N/43,5 F op basis van wetenschappelijk betwistbare parameters (Periodiek 2016/3, p. 14). Na hevig protest van o.m. het Vlaams Geneeskundigenverbond (VGV) – de vroegere benaming van het Vlaams Artsenverbond (VAV) – werd het quotum door minister Maggie De Block hersteld op 23 september 2016 naar 60 N/40 F (Periodiek 2017/1, p. 20-21).
Alleen reeds om die reden is de oprichting van een Vlaamse Planningscommissie vereist.
Een andere reden om een Vlaamse Planningscommissie op te richten is dat dit een noodzakelijk instrument is voor de toekomstige autonome Vlaamse gezondheidszorg, een doelstelling van het VAV, geformuleerd in de Missietekst van het VAV (Periodiek 2017/1, p. 6-8).
Vanzelfsprekend zal de Vlaamse regering er op moeten toezien dat de Vlaamse studenten in die overgangsperiode behoed worden voor rechtsonzekerheid.
Antwerpen, 7 oktober 2019
Namens de raad van Bestuur, Vlaams Artsenverbond vzw
Dr. Geert Debruyne, voorzitter
