Periodiek Jaargang 74 Nr 1
Voorwoord
Verkiezingen: een feest van de democratie. Dat bij de laatste statutenaanpassing de frequentie van (bestuurs-) verkiezingen om de twee jaar behouden werd zal wellicht daar zijn oorsprong vinden.
Maar is dat wel echt zo. Ik mag voor de derde maal op rij met een warm en bemoedigend applaus de voorzittershamer twee jaar ter hand nemen. Als er maar één kandidaat is, bestaat er geen andere bevestiging van de geambieerde opdracht. Meer dan een decennium (ik vermoed nu minstens zes opeenvolgende verkiezingen) werden evenmin voor de bestuursleden echte (geheime) verkiezingen gehouden. Meer nog, één enkel iemand kwam er 10 jaar geleden bij, en dan zou ik me kunnen vergissen, maar ik denk dat hij toen naderhand werd aangesproken en gewoon gecoöpteerd. Een andere paar enkelingen kwamen en gingen weer. De anderen bleven trouw en standvastig op post en werden (ook weer -nu tot onze grote droefenis- één iemand uitgezonderd) evenzeer met warm en welgemeend applaus op de officiële algemene ledenvergadering ‘herverkozen’. Allemaal zijn we hoe dan ook dus ook tien jaar ouder geworden …
Als je daar rekening mee houdt dan lijkt het halen van het eeuwfeest er nog net wel in te zitten. En even herinneren: dat vieren we al in 2022. Maar wat over opnieuw een decennium? Ik schreef vier jaar geleden toen ik net voorzitter werd naar Ovidius: “Omnia mutantur, nihil interit” – “Alles verandert, niets gaat te gronde”. Kunnen we daar nu nog zo zeker van zijn? Tal van acties tot ledenwerving werden er al opgezet. De meest professionele en ook wellicht duurste naar aanleiding van de naamsverandering in 2016/2017. Het mocht nooit baten. De harde werkelijkheid is die van tal van (Vlaamse) verenigingen: het ledenaantal blijft onverminderd en gestaag dalen …
In 2018 betaalden welgeteld nog 260 artsen VAV-lidgeld; of heet het beter gewoon abonnementsgeld op Periodiek. Een flinke 42 % genoot hierbij van een reductietarief en ik hoef niemand te zeggen dat dat nagenoeg uitsluitend om ‘artsen zonder praktijk’, lees ‘artsen van 65 of (veel) ouder’ gaat. Kan het een troost zijn dat het afkalven van ledenaantallen voor zeer veel gevestigde organisaties de realiteit van deze 21ste eeuw is. Misschien, maar wat koop je daarvoor. Evenmin als met de waarheid dat zoveel (eeuwen) oude gilden, broederschappen, orden en noem maar op allemaal tot geschiedenis verworden zijn. Stelt zich evenwel ook niet de vraag of het Vlaams Artsenverbond nog wel nodig blijft. Nu dát misschien uit de grote desinteresse eigenlijk vrij duidelijk blijken kan. Toch blijft dat clubje van ‘laatsten der Mohikanen’, misschien voor bepaalde dossiers als enige bij de les. Ik heb het maar over de saga over de contigentering. Ook zo voor de ononderbroken geldstromen van noord naar zuid; nu zelfs gewoon als de echte, ook enige reden voor de bestaansgrond van België erkend door de grootste Franstalige politieke partij. Of de onontwarbare bricolage die er werd gemaakt van het gezondheidsbeleid te lande, door zes opeenvolgende staatshervormingen. De laatste als het summum zonder meer. Wat wij al brachten op ons symposium in 2017 en wat opnieuw pro memorie gebracht zal worden aanstaande op 12 oktober. Dat feit wordt overigens ondertussen erkend door alle grote Vlaamse gezondheidsorganisaties, de ziekenfondsen inbegrepen …
En wat te denken van de grote afstand tussen ‘de eerstelijnsarts- centraal’ in Vlaanderen met preventie als eerste beleidsdaad versus het hospitalocentrisme aan Franstalige kant, met Brussel voorop! En dat alles terwijl fatsoenlijk ge(con)federeerde staten, zoals Canada, Zwitserland, ook Spanje, de lijst is niet exhaustief, allang en met grote tevredenheid het gezondheidsbeleid met in begrip van financiering aan de autonome deelstaten, kantons of provincies hebben toevertrouwd.
Automatische instroom van Nederlands onkundige artsen terwijl Vlaamse studenten voor de toelatingsproeven moeten slagen. Of is dat door een merkwaardig stemmingsresultaat nu echt bij wet van de baan? De flagrante weigering het gegeven woord na te komen qua noodzakelijke contigentering voor artsen aan Franstalige kant. De verloren winst qua kostprijs van curatieve zorg (federaal gefinancierd) in Vlaanderen gerealiseerd dankzij een veel intensiever preventief gezondheidsbeleid. De tweespalt rond de netwerkvorming tussen ziekenhuizen, en een onopgelost probleem voor Brussel. Vlaanderen wil niet dat Vlaamse ziekenhuizen een netwerk vormen met ziekenhuizen uit de andere gemeenschap. Zo krijg je dan immers netwerken waar ziekenhuizen aan andere erkenningsnormen moeten voldoen.
Een problemenlijst zonder einde. Is de vraag naar onze bestaansreden is dus toch overbodig? Of is de schrik voor het einde van het VAV dus juist zeer terecht? Nodig blijven we dus in elk geval. Maar hoe onze missie realiseren anno 2019. Laat ons niet naïef zijn op een ogenblik dat lobbying tot standaard verheven is in de ganse politieke, maar ook economische wereld. Maar moet dat lobbyen dan niet via een andere leest. Want wees eerlijk wie ligt er wakker van een exclusief Vlaamse artsenorganisatie van maar 150 professioneel actieve artsen. Een andere professionelere ‘leest’, lobbywerk vanuit het VAV. Oké, maar hoe doen we dat? Ik weet het antwoord persoonlijk niet, ook al borrelt bij mij toch het verlangen naar de pure politieke actie, desnoods opnieuw gecombineerd met pure beroepsbelangenverdediging op. Alle gezondheidswerkers, dus ook artsen mogen toch wel hun belangen vooropstellen bij de invulling van hun beroepsuitoefening. En het artsensyndicalisme ontstond uitgerekend binnen het toenmalige Vlaams Geneesherenverbond en bleef er deel van tot begin van de zestiger jaren het RIZIV werd opgericht.
Vele vragen. Moeilijke antwoorden. Maar dé opdracht bij uitstek van de volgende twee bestuursjaren. De saneringen van de voorbije twee legislaturen laten dat zelfs misschien ook budgetair toe. Aan ons om er naar te handelen. Gedurfd, innovatief, wellicht beroepdoend op professionele derden. Ik ben er met het bestuur alvast toe bereid en dank elk VAVlid voor het vertrouwen. Ik dank u
Geert Debruyne, voorzitter
Memorandum Vlaams Artsenverbond 4 april 2019
Geachte politici, Geachte beleidsmakers,
Beste leden van de pers,
Naar aanleiding van de verkiezingen 26 mei 2019 stellen we als Vlaams Artsenverbond ons MEMORANDUM voor. Hierin willen we aangeven welke prioriteiten in de volgende legislatuur naar onze mening gerealiseerd moeten worden.
Wil ook onze missie, statuten, alsook standpunten, publicaties ovv het ledenblad ‘Periodiek’, en diverse activiteiten raadplegen op www.vlaamsartsenverbond.org .
Het verbond organiseert op 12 oktober aanstaande te Brussel opnieuw een wetenschappelijk Symposium over het gezondheidsbeleid te lande na implementatie van de 6de staatshervorming en in het licht van de evolutie tijdens de voorbije legislatuur. Onder de titel. “Gezondheidszorg voor de Vlamingen”, met bijzondere aandacht voor Brussel en de Vlaamse Rand, worden vier lezingen gehouden, gevolgd door een debat. U bent er alvast van harte op uitgenodigd. Daartoe trouwens ook reeds het programma in bijlage.
We verhopen ten stelligste uw bijzondere aandacht voor onze visie te kunnen trekken en zijn vanzelfsprekend steeds bereid tot verder overleg of aanvullende duiding.
We verblijven met de betuiging van onze voorname achting.
Geert Debruyne
Voorzitter VAV
Bert Baert, Jan Dockx, Bart Garmyn, Chris Geens, Piet Jongbloet, Eric Ponette, Lieve Van Ermen en Jan Van Meirhaeghe
Bestuursleden VAV
Contact: Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. & Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
